Ahmed Şamlu (1925-2000) Çağdaş İran şiirinin kurucu adlarından AhmedŞamlu, Fars dilinin Hâfız’la birlikte en çok okunan şairidir. Yüzyılın başındaNîmâYûşiç’in başlattığı geleneksel kalıplar içinde serbestleşme tutumunu, genişçeperlerde devrimci bir dönüşümletaçlandırmıştır. Büyük Doğu şiirindenbeslenen birikimini Mayakovskiy’denLorca’ya, Eluard’dan Nâzım ve Ritsos’açağdaş Batı şiirinin başat adlarından esinlerle kaynaştıran Şamlu’nun şiiri,İran halkının otokrat despotların baskısı altında yaşadığı olağanüstü acılarınbirinci dereceden öznesi ve tanığıdır. FürûğFerruhzad’ın deyişiyle “derinliğindeyaşamı ve güneşi çağıran bir çocuğun gezindiği” bu tanıklık, toplumsaldevinimin alçalıp yükselen ritmine göre biçimler almış, umut-umutsuzluk,atılganlık-içe kapanış, bireysel çalkantılar-kitlesel başkaldırı eksenlerinde lirikbir sese bürünerekbütünüyle kendine özgü bir şiir yaratmıştır.
