Her hikâye bir sonuca bağlanır. İyi ya da kötü. Bense eve dönerken, ortada sonuç falan göremiyordum. Bir başlangıç da. Sanki dört bir yanında ufuk çizgisinden başka bir şey görünmeyen bir çölün ortasındaydım. Ya da bir bozkır. Ya da okyanus. Nereye gidersem gideyim, hep ortadaydım. Bu akşam bir hikâye olsaydı bir sonuca nasıl bağlanırdı? Mesela, eve masadaki kızlardan biriyle dönüyor olsam ya da o an otobüste olmak yerine kafa dengi erkeklerden oluşan üç beş kişilik bir grupla ayrı mekâna geçmiş, dostluk pekiştiriyor olsaydık, bu boşlukta olma duygusu yakama yine de yapışır mıydı? “Biz Seninle Konuşmaya Geldik” kitabının yazarı Doğukan Özdil’in kaleminden, sizi duygudan duyguya sürükleyecek harika bir öykü kitabı. Kendinizi bulmaya hazır mısınız?
