Kadın, doğumundan ölümüne kadar kimsesizliğini taşır yüreğinde… Yaşamı boyunca sessiz isyanlarını duyuramaz en yakınlarına bile… Kendi adıyla anacağı bir evi bile olmaz kadının! Ya “Baba evi’dir” yaşadığı ev, ya da “Koca evi”… Aile içinde ya da akrabalar arasında küçük yaşlarda Ensest ilişkiyle tanışır bazen! Cinselliğin ne olduğunu bilmeden, kadın ve erkek arasındaki farkı algılayamadan kocaman eller dokunur vücudunun en mahrem yerlerine! Korkar… Utanır… Yaşadığı kâbusu kimselere anlatamaz… Ruhunda fırtınalar kopar ama konuşamaz! Konuşsa da kimse ona inanmaz, inanmak istemez! Masum bakışlarına yansıyan isyanlarını ise, kimse gözlerinden okuyamaz! Ya canını acıtacaklarından korkarak susar ya da bir çikolatayla, gofretle, oyuncakla kandırılıp susturulur… Bazen de konuşacağından korkulup, tecavüzden sonra acımasızca öldürülür!
