Zor olan şey yalnız olmak değildi; zor olan şey, odanın en uç köşesinde oturup, Allah’ın bir an için bile olsa bana kendini göstermesini beklemekti. Yalnız olmak kötü değildi ama tek başına kendini eğlendirmeye ya da güldürmeye çalışmak, enkazın altında kalmaktan daha zordu. Bu yüzden çoğu gece, hep Allah’ın bana kendisini göstermesini bekleyip onunla bir şeyler hakkında dertleşmek istemişimdir. Şunu bilmenizi isterim: Benim ihtiyacım olan şey insanlar değildi, çünkü biliyordum, onlar sadece işlerine gelenleri duymak istiyordu fakat Allah’ın beni anlayacağına ve daha samimi olacağına babamın üstüne yemin edebilirim. Onunla sabaha kadar konuşsam, içimdeki iyilikleri ya da birilerine kin güttüğümü anlatsam, yine de dinler ve yine de anlardı.
