“Hayatında güzele yer olmadığı için mi vicdansızın biri olup çıkmıştı, yoksa vicdansız olduğu için mi hayatında güzele yer yoktu, bilmiyorum. Ama annemin güzelliği onu çıldırtıyordu.” İyinin ve kötünün terazisi vicdan, bana güzelle çirkini tartabilir misin? Ne uyuyorum ne de uyanığım. Ey tatlı melek, gözlerimi açabilir misin? Gökyüzünde güneş solarken, yeryüzünde billur sular, kadim topraklar kirlenirken bize sunulan o yaldızlı boşluğa inanıyor muyuz hâlâ? Artık ne doğrunun önemi var ne de yanlışın. İyiyi ve güzeli yeniden düşünmeye başlamanın zamanı gelmedi mi? Vicdan ve Güzellik, estetik aydınlanma ve erdemli yaşama dair bir roman; “anestezik” kâbuslardan uyanmanın hikâyesi. “Mesele ‘güzel’ olunca iki türlü tepki bekleriz. İnsanlar güzeli ya çoğaltmak ister ya da ortadan kaldırmak. Yaşamında güzele yer vermeyenler içten içe bir hınç duyarlar ve başkalarının hayatının da güzelden yoksun olmasını isterler. Bu onları bir nebze rahatlatır. Hayatı dışarıdan çok güzel görünenler ama ne yapsalar güzelliğe tamamen sahip olamadıklarını hissedenler de benzer tepkiyi gösterirler. Bütün o görgüsüz zenginler falan. Benim değilse kimsenin olmasın. Kısacası, önemli sayıda insan, açıkça itiraf etmese de katile sempati duyacaktır.”
