Yeni bir hayat başlıyor, her gün yeniden ölebilmek için. Adımları onu daha önce hiç bilmediği bir cad-denin başına itti ve bileklerinden başlayıp kal-binin orta yerine kadar o caddenin kaldırımla-rına kelepçelendi. İlk endişe bedenine, ilk acı kalbinin rahmine düştü. Sancılardan yoğrul-muş ruhu, böylesi bir ateşe ilk kez tanıklık etti. Yer ve gök yer değiştirdi, güneş söndü, rüzgâr delicesine esti ve adımlarının altındaki zemin kayarak onu bambaşka bir dünyaya hapsetti. Her şey bu karanlık gecenin çıkmaz sokağında meydana geldi. Göğün göğsünde bir kamer be-lirdi, onun körleşmiş yüreğine sanki bir pusula gibi ışık oldu, yön oldu, can oldu. Adımları hızlandı; elini, tökezleyen kalbinin üzerine koydu. Orası, evet, tam da orası acıyor-du. Yıllardır kalbinin değişmeyen, orayı yuva diye öğreten duygusuna yenilmemek için de-rin bir nefes aldı. Bu seferki kuvvetli, şiddetli ve öfkeliydi. “Bir kere düştün yoluma, öylece gidemezsin. Hayat seni bıraktı avuçlarıma, tutmazsan düşersin. Yaşanacak çok şey var. Çünkü bu-rası Veda Caddesi, çünkü burada her veda bir merhabayla başlar.’’
