Benim adım, Ulduz. Bu sene on yaşıma girdim. Okuyacağınız hikaye, hayatımın bir parçasıdır. Bu hikayeyi ben anlattım, Behrengi öğretmenimiz kaleme aldı. Bir zamanlar köyümüzün öğretmeniydi Behrengi öğret[1]men. Bizim evde otururdu. Bir gün başımdan geçenleri ona anlatınca çok ilgilendi. “Ulduz İzin verirsen, senin ve kargaların başından geçen[1]leri yazayım. Anlattıkların bir hikaye kitabı olsun. Ne dersin?” dedi.. Bir kaç şartla bu teklifini kabul ettim. Önce, bu hikayeyi yalnız çocuklar için yazacak. Çünkü büyükler öyle dağıtmışlar kendilerini ki, benim hikayemi anlamazlar, zevk almazlar. Sonra, bu hikayeyi yalnız fakir ve akıllı, uslu, yaramazlık yapmayan çocuklar için yazacak. Ben, yedi yaşıma kadar üvey annemin yanında yaşadım. Bu hikaye de o günleri anlatır. Öz annem köydeydi. Babam, boşadıktan sonra onu köye, babasının yanına göndermiş, başka bir kadınla evlenmişti. Babam resmi bir dairede çalışıyordu. O zamanlar biz küçük bir kasabada oturuyorduk. Yalnız bir tek caddesi vardı. Birkaç yıl sonra ben de köye gittim. Behrengi Öğretmen şartımı kabul etti, bana söz verdi. Bu hikayeden sonra, benim konuşan bebeğimin hikayesini de yazacak. Başımdan geçenleri okuyunca birçok şey öğreneceğinize inanıyorum. Arkadaşınız Ulduz
