mesai saatleri, gündelik makyajlar da öldü; bana sorarsan abi, her şey, ankara öldü. ben burada klasik bir taksici gibi konuşuyorum ya sana, her şeyin farkındayım aslında, tükenen ne varsa farkındayım. tükenemeyen hiç kimse çoğalamaz taksinin sağ koltuğunda. neler gördü bu koltuklar, döşemecinin yüzünden sonra... on beş gün önce, döşemeler değişti, makyajını sildim koltukların. vegas’ta yaşanan vegas’ta kalır sonuçta, koltukların yüzünü değiştirebilirim ben sadece, daha ne yapayım ki? nilgün konusunda bir şey diyemem tabii, o senin işin. şiiri de var diyorlar, duydum. bana göre de yaşamıştır, bence yaşamıştır abi; ölen kim varsa yaşamıştır.
