“Kırılan bir kalp sesidir uzay. Geceler söner, çocuk seslerinden bir sabahla Dinlenir başın, saç örgülerine daldıkça Kaybedersin geçmişi, kanın yeşil otları sular, baharlar biter. Bize bir yalanı açlıklar içinde sevmeyi öğreten Hayat deriz, hayat deriz ağaca dalıp dalıp, ölüm Almancadır bazı gecelerde, soluklar tercümesiz biter. Sonsuzluğun rehinesi bir fotoğraf karesinden kendinden geçme sanatı Biter. Türk Şiiri’nde bir akşam vakti, Modern Türk Şiiri’nde bir akşam vakti Türk Şiiri’nin sonsuzluğuna mütevazı bir akşam vakti Büyük Türk Şiiri’nde sadece sana fısıldanan bir akşam vakti çirkin görülmeyen bir el tarafından parçalanmıştır.”,
