Gitti... Sadece ben değil bütün dünya bakakaldı sanki ardından, bütün sesleri sustu yeryüzünün, gülümsemelerin yerini asık suratlar aldı, akşam ezanıyla dönmedi çocuklar evlerine, Hanife hanım teyze kesmedi bahçesine kaçan topu, sabah namazına kalkmadı dedem, sis değil leblebi tozu çöktü üstümüze, nefes almak öksürtüyordu artık. Gitti. Yutkunamadım bile, gözlerim yaş dolmadı, dilim dönmedi, adını mırıldanamadım, kalp ritmim bozulmadı. Bir rüzgar esti ve sara nöbetine tutulmuş gibi kesik kesik çırpındı yapraklar. O gitti ve durdu zaman. Yeryüzü, ben ve bütün çocuklar, leblebi tozu kadar ölümsüzdük o an.
