“Işık, kollarından bir köprü yapıp doladı boynuma o gece. İmkânsızlıkla mümkünü birleştiren bir köprü… O köprüden karşılıklı neler geçti hayal bile edemezsiniz. Size niye yazıyorum ki, anlamazsınız. Bir tek o anlar beni… Benim onu anladığım gibi. Hayatın rayları var; bizler de vagon gibiyiz. Çıplak ayaklarımızla çimenlere basıp mutlu oluyor ve sonrasında uzun süren bir suçluluk yaşıyoruz. Görüyorsunuz ya, her yanı kirli ve endişe dolu dünyada yazdığımız bir çift güzel sözü bile huzurla tutamayacağımızdan korkuyoruz. Oysa güzellikler birleşince çoğalıyor.” Evrim Şencan Gürtunca’nın duygu yüklü anlatımıyla, öykülerin ruhumuza kazındığı, defalarca okunabilecek çok katmanlı bir yapıt… Siyah Giyen Kadınlar… İnsan yüreğinin kuytularından çekip çıkarılan, tüylerimizi diken diken eden, korkutan, yaralayan, heyecanlandıran, kimi zaman da dudaklarımıza tebessümü davet eden öykülerin kitabı… Medvedenko: "Neden hep siyahlar giyiniyorsun Masha?" Masha: "Hayatımın yasını tutuyorum.” Anton Çehov/Martı
