Charles Baudelaire ait “Albatros” adlı acıklı bir şiir vardır. Albatros, kanat çırpmadan uzun süre havada süzülerek ilerleyebilen, açık denizlerde gemicilere yoldaşlık eden ve kanat açıklığı 4 metreye varan bir kuştur. “Sık sık, eğlenmek için, acımasız tayfalar Yakalar kanadından bu deniz kuşlarını, Ürkütücü sularda gemileri izleyen Yolcuların yıllardır dost arkadaşlarını.” Şair bu şiirde gemicilerin yakaladıkları dost canlısı albatros kuşlarına yaptıkları eziyetlerden ve işkencelerden bahseder. Albatrosların acısını derinden anlar ve bunu dile getirir. Ben de albatrosların acısını derinden anlıyorum. Benim doğduğum coğrafyada albatrosları konu edinmem belli başlı sapmalara neden olabilir. Benim şiirim bu coğrafyadan besleniyor. Ben bu coğrafyanın şairiyim. Uçsuz bucaksız vadilerde sürüler halinde dolaşan, sesinin güzelliği destanlara, şiirlere konu olan, avcıların hayallerini süsleyen ve yakın zamana kadar neredeyse her evin duvarında halıya işlenmiş bir resmi olan “keklik”ten bahsedeceğim/besleneceğim. “Bu yerde avcı av olmada her gün Kimin coğrafyasında kim vurduya gidiyorum Her yanımda avcılar...” Beni ve şiirimi besleyen sözcükleri ve imgeleri doğduğum coğrafyanın içinden seçme mecburiyetim var. Bununla birlikte elbette Japon’ların ulusal kiraz çiçeği “Sakura”dan, Yunan’ların mitolojik kralı Oedipus’tan, ilk sofistlerden biri olan Sokrates’ten ya da Fransızların “Mitralyöz”ünden söz edip şiirlerimde yer vereceğim. Ama Hasankeyf’in acısını paylaşmasam olmaz, hep eksik kalır bu bende. Bu ince bir çizgidir. Coğrafyamdan kopmadan tüm dünya ile bağ kurabilmek de denilebilir. Buna şiirde sınırları çizilmiş bir özgür olma hali de diyebilirim. Bu açıdan değerlendirdiğimde beni besleyen ve ayakta tutanlar olacak ki bu zihinsel ve ruh haliyle dünyayı anlayabileyim ve şiirimi besleyebileyim, farklılıkları kendi imge ve sözcüklerimle özgün bir şekilde işleyebileyim. Psikolojik bir tanımla varoluşumu tamamlayabileyim.
