Hiç sekmezdi. İnsanlar bana baktıklarında sadece devlet yardımı alan genç ve hamile bir kadın görüyordu. Kollarımdaki Lucy'ye baktıklarında, gördükleri bir hataydı. Çok yanılıyorlardı. O, benim yaşadığım apartmanın yanındaki eve taşınana dek bu yargılayıcı bakışların beni yıkmasına izin veren türden bir kadın değildim. Beni tanımasa da zihninde nasıl biri olduğuma dair bir imaj çizmeye başlamıştı. Yuvarlak karnımı, Lucy'nin yalnız kalamamasını, göz altlarımdaki torbaları ve nasıl göründüğüme aldırmamamı yargılıyordu. Kabaydı, aylarca da böyle kalmaya devam edecekti. Sonra bir şey oldu, ne olduğunu tam olarak bilmiyordum. Yargılayıcı Adam, Lucy ve benim –ayrıca bebek Eli de dahil– dostluğunu hak ettiğimize karar vermişti. Beklenmedik bir dostluk kurmuştuk, böylece benim ve çocuklarımın etrafında gülümsemeye başlamak zorundaydı. Yine yanılmıştım, Elijah kaba değildi. Korkutucuydu. Onun tuhaf nazik hareketleri beni sarıp sarmalıyordu. Elijah sadece arkadaşımdı. Değil mi? Hay sektireyim. Yanılmıştım. Yine.
