Genellikle insan ilişkileri konusunda sevdiklerimize sevgimizi söyleme konusunda cimri davranırız. Bunun sebebi nedir bilemem, fakat bu konuda az söyleriz ama öz söyleriz. Kim bilir belki de sevginin/aşkın kutsal bir sır olması sebebiyle, sevme duygusunu israf etmek istemediğimiz için, “Kim ne kadar sevilmeye layıksa onu o kadar sevmeliyiz” duygusunun şuur altında yer etmiş bir yansımasından kaynaklanıyor da olabilir. Yunus Emre “Sevdiğime sevgimi söylemezsem sevmek derdi beni boğar” diyor ya, ben de “boğulmamak” için yazdım. Yüzüne söylemeye cesaret/fırsat/ortam/bahane bulamadığım insanlara sevgimi yazarak izhar etmek istedim. Hani içimiz içimize sığmaz da sevgimizi avazımızın çıktığı kadar bağırarak ilan etmek isteriz ya, işte bu öyle bir şey! “Ben onu çok seviyordum” demek yerine, “Ben seni seviyorum” demenin kitabıdır bu. Her birimizin hayatında böyle güzel insanlar mutlaka vardır. Bu anlamda bir örneklik sergilemek istedim; sevdiklerime sevgimi ve saygımı ifade etmek suretiyle… İki kutuplu bir dünyada yaşadığımız için bazı kişilerin de yanlışlarını, haksızlıklarını ibret olsun diye kayda geçirdim. Bu kitabın muhtevasında yer alan kişiler tamamen zaman içerisinde kendiliğinden oluşmuştur.
