Çaresizim. İçinden çıkamadığım karmaşık duygularla dertte başım. Duygularımın merkezinde sen varsın. Ne bir milim ileride ne geride; aklımın, yüreğimin taa orta yerinde. Adını sayıklamıyorum, seni kıskanmıyorum, seni seviyorum diyemiyorum ama sevmiyorum da diyemiyorum. Ne zaman seni görsem, yüzüne baksam, sen bana baksan, gülümsesen içim huzurla doluyor. Korkuyorum sana yaklaşmaya, bağlanmaya. Lakin kaçmak istedikçe senden daha çok düşünüyorum, arzuluyorum yanında olmayı, yanımda olmanı. Bana bakmanı, dokunmanı. Bana belki de hiç kimse senin kadar değer vermedi, anlamadı ya da anlamak istemedi. Bunu nasıl yaptın bilmiyorum ama sen bana ben olmayı öğrettin. Sen bana kahkaha atmayı, doya doya, ağız dolusu gülmeyi, kendime güvenmeyi öğrettin. Sen bana samimi olmayı, bir olmayı, beraber olmayı öğrettin. Sen bana zamanı gelince gitmeyi, özlemeyi, özletmeyi de öğrettin.
