“Sizce de tüm teoriler aynı zamanda otobiyografi değil midir?” On bir ressam ve Arjantinli bir sanat eleştirmeninin dünyasından, hayatından on bir an. Optik Sinir’in anlatıcısı kendini, yaşadıklarını, geçmişini ve bugününü resim sanatıyla kurduğu ilişkiyle anlamlandırabiliyor. Buenos Aires müzelerinde ziyaret ettiği resimlerin ve ressamların hikâyeleri onun da hikâyesi: Cándido López’in savaşta yaptığı resimlerin akıbeti; Rothko’nun lüks bir otelin siparişiyle yaptığı duvar resimlerini teslim etmeyi son anda reddetmesi; Katalan sanatçı Josep Maria Sert’in, anlatıcının mensup olduğu Errázuriz ailesinin malikânesine tuhaf, kâbusumsu karnaval sahneleri çizişi; Picasso’nun Henri Rousseau’nun onuruna verdiği ziyafet ve bazı resimleri arasındaki itiraf edilmemiş bağ ve sanat tarihinden pek çok başka sahne… Bunların her biri anlatıcının hayatından anlarla eşleşiyor: Arjantin üst tabakasına mensup ailesiyle ilişkisindeki sevme, uzaklaşma ve kırılma anları, ayrılıklar, korkular, ölüler, kemoterapi odalarının kendine has zamanı. Sanat eleştirmeni María Gainza’nın pek çok yabancı dile çevrilen ve çok sevilen romanı Optik Sinir, bir otobiyografi diliyle sanat ve hayatı birbirine gösteren ayna oyunlarına okuru davet ediyor. Hayal gücünün hâlâ müttefikin olduğunu ve zihninde biriktirdiklerinle kendini gayet güzel oyalayabildiğini söylüyorsun. Otobüse biniyorsun, sonra inip müzenin kapısından içeri giriyorsun ve o an seni hangi tablo çağırıyorsa ona doğru yürüyorsun. Bu hem ucuz hem basit. Bu müzedeki bazı eserlere, kitaplığındaki kitaplara ya da bahçendeki bitkilere olduğu kadar aşinasın.
