Yazarın ölümünün 20. yıldönümünde ilk kez yayımlanan ÖDÜLLERİM’de, Thomas Bernhard aldığı ödüllerin öyküsünü ve ödül deneyimlerini alaycı bir dille aktarırken edebiyat sahnesine öfke dolu, ironik bakışıyla bütün insanlığı payladığı gibi kişisel zaaflarını örtmeksizin kendini de onaylamadığını muzipçe açığa vuran, eskiz niteliğinde kara kalem otoportresini sunuyor. Bu otoportre, Bernhard’ın ilk romanı DON’un yayımlanması sürecinde tanınması ve edebiyattan bütünüyle soğuması, edebiyat dünyasına ilişkin umutsuzluğa kapılmasıyla başlayan, Alman Dil ve Edebiyat Akademisi’nden istifasıyla sona eren kronolojide, “ödül sahibi yazar” kimliği çerçevesinde kişisel tarihine odaklanıyor.Ödüllerim’de Bernhard, yazarlığını ve yapıtını “onurlandıran” edebiyat ödüllerine dair geçmişiyle hesaplaşarak bir bilanço çıkarıyor; dünyayla, kültür bürokrasisiyle ve kültür dünyasıyla, özellikle de kendisiyle ağız dalaşına giriyor.... para düşkünüyüm, karaktersizim, ben de bir domuzum ... Parayı alacağım, çünkü her yıl milyonları değil milyarları anlamsızca pencereden fırlatıp atan devletten para - nın alınması gerekir, vatandaşın buna hakkı vardır, ben de budala değilim. Thomas Bernhard, “Avusturya Devlet Edebiyat Ödülü”
