Ocağın umudu... Elif, çocukları bu dünyaya tutunamayan bir ocağın tek çocuğu. Elif can, Elif nefes, Elif hayatın devamı… Elif yaşama sevinci, varlığın işareti, günlerin güzelliği, hayallerin bahçesi, yokluk içinde zenginlik Elif. Kulağına Elif dediler üç kere okunan ezanlarla, gözünün içine dalıp “Ocağın umudu…” diye diye dillerinde “Ocumudu” oldu umutları, “Elif” kulağında kaldı sadece.(...)Yıllar öncesinden çıktı geldi Ocumudu hatırıma. Bana umut oldu, umuduma ad. Yeniden doğdu buraya. Üç kere ruhuna sesleniyorum, ezanlarla değil umduklarımla. Ocumudu'nun bir dalıyım ben de dallarımla dünyada. Bir dal kırdım, verdim size buradan, en yeşiliyle. Umudunuz olsun, büyüsün içinizde.
