Evrim bugün için onlarca bilim dalı tarafından gözlemlenen bir gerçekliktir, artık. Dolayısıyla ilk insanlar çocukluk seviyesinde yaşadıkları ve soyut değerleri idrak etmedikleri için; putperestlik yani her bir kabilenin somut bir putu var olmuştur. Bu ise o dönem için yanlış değil idi. (İbn Arabi) Çünkü bu doğal fakat ilkel inançlar, insanları göreceli olarak birliğe, aidiyete ve yine göreceli olarak rekabete sevk ettiği gibi; o inanç duygusu sayesinde bilim ve medeniyet gibi birçok soyut kavram da öğreniliyordu. Tevrat’ta (Tekvin, 6/8) ve Kur’an’da (4/163) görüldüğü gibi; ilk semavi din, Nuh dönemi ile başlıyor. Din gelince artık bölünmeye sebep olan kabile ve klanlara mahsus putlar yerine herkesin taptığı manasına gelen Elohim kelimesi kullanılmaya başlandı. Elo tapılan demektir; him de herkes demektir. İkisi beraber Herkesin Tanrısı manasına gelir. Yani kelime çoğul edatı almış değildir; herkesin taptığı manasına gelen isim tamlamasıdır. Kitab-ı Mukaddes çevirmenleri bu kelimeyi Allah diye çevirseler de Allah kelimesi Elohim kelimesinden daha geniş bir mana ifade eder. Her ne kadar Elo kelimesi ile aynı kökten geliyorsa da Allah kelimesi, kök ve terim olarak sonsuzluk ifade eder. El takısı aldığından normalde Elo manasına gelen İlah kelimesinden daha geniş bir mananın ifadesidir. Tevrat’ta bu Elohim kelimesinden sonra genellikle Yahwe (Yahuwe) kelimesi geçiyor. Bu kelime Ey O diye çevrilir. Daha doğrusu bunun tam tercümesi, ey ismi olmayan tarzındadır. Çünkü isim, sınırlı olan eşyaya konulan belirti demektir. Allah ise sonsuz olduğundan O’nun ismi olmaz. Dolayısıyla bu kelimenin manası ey sonsuz olan İlah demek olur. Bu kelimeyi ilk olarak İbrahim kullanmış ise de (Tekvin, 22/14) asıl kullanılışı, Çıkış kitabında başlıyor. Çıkış kitabı ise, Yahudi Milletinin Benî İsrail (dindar-medeni millet) olmasını ve bunun altyapısını anlatan kitaptır. Çıkış İbranicesi: Fısıh gerçek ve tam özgürlük demektir.
