Merkez’den “Uç”lara: Neoliberal Dönemde Sağ Siyaset, 1983-2002 yılları arasında Türkiye’de sağ siyasetin 12 Eylül cuntasının yarattığı siyasal mimari içinde oluşumunu, gelişimini ve unsurlarının birbirleriyle ilişkilerini tarihsel bir perspektiften ele alıyor. 1983’te sivil yönetime geçilmesinin ardından, kısa süre içinde, 1980 öncesinden farklı olarak merkez sağ içinde güçlü bir rekabet başlamıştır. 1987 referandumu sonrasında siyasi yasakların kaldırılmasıyla sağ içindeki rekabet hem ideolojik farklar hem de siyasi figürlerin güçleri bakımından çeşitlenmiş; ANAP’ın sağın üç eğilimini -liberaller, mukaddesatçılar ve hareketçiler- kucaklama iddiası zayıflamıştır. 1990’lar SSCB’nin çözüldüğü, Batıdan gelen tarihin sonu rüzgarının güçlü estiği, bir yandan da neoliberal hegemonyanın genişlediği yıllardır. Türkiye’de darbe anayasası ve yasaları içinde kurulmuş sivil düzende sosyalist düşünce ve hareketler büyük baskı altındayken siyasetin kendisi merkez sağ partilerin kendi içindeki rekabeti ve İslamcı/milliyetçi doktriner sağ partilerle içerme/ayrışma ilişkilerine dönüşmüştür. 90’lı yıllar boyunca, merkez siyaset zayıflayacak, doktriner sağ ise 1980 öncesiyle kıyaslanamayacak güce ve siyasi kapasiteye erişecektir. Bu yıllar aynı zamanda Kürt sorununda şiddetin yükseldiği, Susurluk skandalı ile ortaya serilen siyaset-bürokrasi-mafya ilişkileriyle ağır insan hakları ihlallerinin işlendiği, tarikatların sivil toplum örgütü adı altında vakıflaştığı ve şirketleştiği, sermaye örgütlerinin topluma yön verecek siyasal araçlara açıktan başvurduğu yıllardır. Bu kitap, 1983’ten 2002’ye Türkiye siyasetinde merkez sağdan doktriner sağa kayışın toplumsal ve siyasal dinamiklerinin kavranmasının 2002 seçimleriyle başlayan Adalet ve Kalkınma Partisi hükümetleri dönemini doğru değerlendirebilmenin yolunu açacağını iddia ediyor ve bu iddiasını güçlü biçimde savunuyor.
