Eğer biz namaz vakitlerini değil de dizi saatlerini dört gözle bekliyorsak... Eğer Peygamber’in (s.a.v.) çocuklara kaşlarını bile çatmadığını biliyor ama bir yandan çocuğumuzu dövüyor ve ona sövüyorsak... Eğer oruç tuttuğumuzda hırçın, kızgın, tahammülsüz oluyor ve çocuğumuza “Zaten oruçluyum...” diye başlayan cümleler kuruyorsak... Eğer çocuğun oyununu bölmemek için secdelerini uzatan Nebi’ye (s.a.v.) rağmen namazda önümüzden geçti diye çocuğumuzu azarlıyorsak... Eğer Hz. Ömer’in adaletini anlatırken iki kardeş arasında adil olmayı başaramıyorsak... Eğer Hz. Osman’ın hayâsından bahsediyor ama ahlaka aykırı görüntüleri televizyonla evimize davet ediyorsak... Eğer Hz. Ali’nin ilminden övgüyle bahsedip en son ne zaman kitap okuduğumuzu bile hatırlamıyorsak... Eğer hatim üstüne hatim yapmamıza rağmen Kur’an’ı anlamak ve yaşamak için hiç gayret sarf etmiyorsak... Eğer çocukları camiden kovuyor, gerekçe olarak da çocukluk şakımalarını gösteriyorsak… O zaman bir yerlerde yanlış yapıyoruz demektir. Hatice Kübra Tongar, çocuklarımıza nasıl bir anlayışla, ne zaman, hangi yöntemlerle, zorlamadan, sevdirerek ve oyunlar oynayarak nasıl bir din eğitimi vereceğimizi adım adım anlatıyor.
