Öyküleriyle tanınan Sine Ergün bu ilk romanında bir foto muhabirini nerede olduğunu bilmediğimiz, isimsiz, zamansız bir dünyanın içinde tedirgin edici bir atmosferle karşımıza çıkarıyor. Kopuk’un tekrar eden seslerle, taşlarla, tozlarla kaplı ortamında hatırlamak, unutmak, kaçışlarımız üzerine düşünürken, yazarın hassas, yalın ve sakin dili bize rehberlik ediyor. Z ipini koparmıştı. Onun ipi olmamıştı hiç, öyle düşünüyordu. Ya da koptuğunu anımsamayacağı denli zaman geçmişti aradan. Başka bir şey, diye düşündü. Bir boşluğun içinde, yapış yapış bir boşluğun içinde hareket eder gibi. Ne zamandır. Amaçsız. Kopuk. Yine de. Şimdi.
