Okuyucuyu hayata motive etmeyi hedefleyen birçok kitap yazıldı şimdiye kadar. Hepsi de özgündü ve bir şekilde amacına ulaştı. Çünkü ihtiyacı olan kişi, ihtiyacı olan bilgiye, ihtiyacı olan yoldan ulaşırdı şüphesiz. Ve de ulaştı. Bazı insanlar hedefe, uzun ve belirli bir yoldan, elinde harita ile varmayı seçer. Bazıları ise kısa, sürprizli, patika yollardan, doğanın işaretlerini takip ederek varmayı seçer. Şiirin gönül yordamı ile bilinçlere varması da böyle bir yol. Ve ben bu yolun yolcusuyum.Her şiirle su katılmamış duygu, tecrübe ve düşüncelerimi, konsantre bir meyve suyu gibi ikram ediyorum sana. Sen de kendi duygu ve düşüncelerini katıp kıvamı kendine göre ayarlarsan, bu şiirler senin tarafından tekrar yazılmış olacak. Ne güzel bir duygudaşlık! YOLDüşen yaprakların yönünü tayin ederken rüzgâr,Okşadığı tüm çiçeklerin kokusunu da getirdi burnuma.Artık ne kaybolmuş haritam vardı gözümde,Ne kaybolma korkusu.Olan sadece yol sarhoşluğu...Gönül yordamıydı tek bildiğim,Üstüm hava, altım toprakÖnüm ateş, ardım suVe ortada koca bir boşluk...Yol da bendim yolcu da…“Kendimden Kendime” idi yolculuğun adı.Yol ki, dönüşü yok, dönüşümü var…Yol ki, gelişi yok, gelişimi var…
