Alfie Kohn, yazarlık kariyerinin bu ikinci kitabında insan ve nitelikleri hakkında literatürdeki en kapsamlı savunulardan birini yapıyor. İnsanın kimi zaman bencil ve acımasız olabildiğini reddetmiyor, ama çevreye baktığımızda çok yüce eğilimleri de aynı şekilde içinde besleyen bireyler görmemizi sağlıyor—dünyayı izlerken kullandığımız merceklere yine Kohn tarzı ince ayar yapan bilimsel kanıtlar ve kapsamlı çözümlemeler sunuyor. Kohn, insanın çiğ süt emdiğine dair olumsuz bakış açımızın gelenekçi ve muhafazakâr fikirler, Hobbescu felsefe ve popüler sosyobiyoloji tarafından nasıl beslenip baki kılındığını, ayrıca pozitif bilimlerdeki kesin ölçüm tabanlı yöntemlerin psikoloji ve sosyoloji alanlarında hangi soyut özelliklerimizi gözden kaçırdığını (ve veri yorumlarına katmaktan uzak kaldığını) incelerken insanlar âlemi hakkındaki tatsız görüşlerimizin köklerine de epey parlak bir ışık tutmuş oluyor. İnsan doğamıza güvenmek, ona olumlu bakmak için geçerli nedenlerimiz olduğunu göstermekle kalmıyor, bu doğanın daha da sağlıklı şekilde tezahür etmesini sağlayabilmek için toplumlarda ve eğitimde ne tür yapısal değişikliklere gidebileceğimize dair ipuçları veriyor. Kohn’un daha sonra yazdığı aile, ebeveynlik ve eğitim konulu kitapların temelindeki dünya ve insan görüşünü ayrıntılandıran bu yapıt, en çok da bakış açısı alma-empati-sempati üçlüsünün nerede örtüşüp nerede ayrıldıklarına, türlerine, tezahürlerine ve birbirinin üzerine inşa edip etmediklerine dair alanyazındaki en kapsamlı ve farkındalık yaratan çözümlemelerden birini sunmasıyla öne çıkıyor. “Özgeciliği temel insan özelliği olarak ele alan ikna edici bir irdeleme... İnsanın iyiliğine dair zarif ve alimane bir savunu.” –Kirkus Reviews “Hem uzmanlar hem de konuyla yeni tanışanlar bu kitapta ilgilerini uyandıracak pek çok nokta bulacaklar.” —Samuel P. Oliner ve Pearl M. Oliner, The Altruistic Personality (Özgecil Kişilik) yazarları
