Rüyalarımın içinde aradığım kaygılı hakikati, uyanıklığın kurnazca savuşturulan sorgularını birkaç gün daha sürdürebilirim. Yalnız geçenlerde anladığım geçmiş hareketleri, belirsiz görüşlerin can çekiştiği sancılı zamanlar yaratıyor. Koltuğumun bedenime bir veryansın olarak direttiği rahatsızlık, sanki ayakta olmanın gerekliliğini haykırmak istiyor. Ben oturdukça nefes alıyorum. Bunu bilsin onlar. Bana girdiğim kapının açıklığını, yüzdüğüm suyun sıcaklığını, yazdığım kalemin rengini soranlara gülmekten başka ne gelir elden. Satmak için çok şeyim vardı eskiden, ancak hangi ahmaklık bana acizliği mecbur kılabilir yeniden. Gömülmemiş olmak yaşamaya dair bir kanıt mıdır? Bir çift göz fazladan görecek diye, kefen açmak cesaret işi midir? Hayır, hayırsızlığa yorulan kapalı gözlerimi açıyorum. Bakmak için gösterdiğim çaba değil, onlarda eksik kalmışlığın hatırasını yaratmak istiyorum. Çünkü ben, örtülmüş beyazlığın bozulmamış bedeni olarak, Tanrı’dan dilenmediğim umudu, arkasında sakladığı kanlı kalemi bildiğim beşerden hiçbir şey beklemiyorum. Varsın köpeklerin soyuna karışsın adım, kimin umurunda olur nefesimin kuvveti kesildiğinde, bilincimin tahlili son bulduğunda, kıyası bittiğinde aklımın, yergi, yanılgı, yanılsama, yalnızlık…
