Şiir, aşkı, sevdayı, hasreti, gurbeti, âşık ile mâşuku anlattığı gibi, toplumdaki mevcut hastalıkları da söylemelidir. En elzem konular berheva, ziyan edilmemelidir. Hayat tozpembe olmadığı gibi, vahşetgah da değildir. Lakin bu gerçeklikler edebî bir şekilde dile getirilmeli ve bütün teferruatlarıyla topluma sunulmalıdır. Şairin gönlünde ve hayalinde mücerretleşen, soyutlaşan, gözünde müşahhas hale gelip canlanan ve kaleminde de hayat bulan bu mısralar, her zaman hakikati ifade etmelidir. Yeni yeni pencereler açarak, her ferdin fikrini genişletecek bakış zaviyesine, açısına münasip fikirler sunmalı ve medeni düşünceler inşa edebilmelidir. Bir sevda gemisine ayak bastığı gibi, gerçeğin can yakıcı hakikatini de bütün gerçekliğiyle seslendirebilmelidir. Bu cesareti gösterdiği vakit üzerine düşen vazifeyi yerine getirmiş olacaktır...
