Masal başladı. Her şey zihnimden tek tek zelzeleden açılan yer kabuklarının arasına düşerek yok oldu. Tutmaya çalışmadık zira unuttuklarımız kalbimize bile yer etmemiş demektir. Ardından gelen zelzeleleri ise artçı depremler diye adlandırdıklarında bu sadece büyük zelzeleler tekrar bize vurduğunda yüreğimizin, kaburgalarımıza son kez çarpması için bir lanet olarak üzerimize sinmişti. Bir fırtına tenimizi okşamadı, bizi yok etti. Ardından ise diğerleri kan damlayan bıçaklarını bize doğrultunca siyah kelebeğin bir kanadı yırtıldı. Beyaz kelebek uçtu. Bütün kelebekleri tek tek ölüm ile kan akıttırdı, sonra bıçağını tekrar yıkayarak kanatlarını gökyüzünün o maviliğine doğru sürdüğünde kendine adanan listedeki bir başka kurbanı ölümün o şefkatli kollarına indirdi. Bir çukur açıldı: Önce yara izlerimiz ve gerçekliklerimiz içine tek tek döküldü. Sonra ise bu ölümün tatlı arzusuna yatırılan herkes o zelzeleden açılan yarıklardan atıldı. Çiçekler orada değildi lakin yollarını aydınlatmak isterken bir kelebeğin kanadını ateşe verdiler. Bu bizim masalımız değildi. Sadece bize anlattığı yalanların devamı olarak bize dökülen kelimelerdi. Peki ya bu ölüm çukuruna düşenlerden birisi ise beyaz kelebekken, bir pencere pervazından alınarak bir kuşun yanında ölen siyah kelebeğin kanatlarındaki zehri içen kuş mu daha fazla yaşardı, yoksa zehri oraya koyanlar mı?
