“Beni sevmeseydin, yüzüme tükürür giderdin. Beni biraz sevseydin, beni ele verirdin, cezamı çekeyim diye, yapabilirdin bunu. Ama beni çok sevseydin, Cemre... Beni çok sevseydin, kalbime sıkardın. Ve beni o kadar sevdiği için de kendi kalbine...” Cemre, Toprak’a düşmüştür. Ve Toprak onu yakmıştır. Cemre artık bahar değildir. Sonsuz bir kara kıştır. Sevdiği kadının hayatını kurtarmak isterken onu ateşin ortasına atan Toprak için hatasının bedeli ağır olur. Ancak baharın yeniden geleceğine inancı tamdır çünkü Cemre’yi içinde, bir kurşun yarasının işlemediği kalbinde saklamıştır. Toprak, parlak, kızıl bir ateş topu dünyayı yeniden ısıtsın diye canını vermeye hazırdır ancak Cemre ondan canını istemiyordur. Aşı boyalı koyu kırmızı geçmişlerinin ve simsiyah geleceklerinin üzerine beyaz bir perde çekmek ve filmi baştan yazmak istiyordur. Karanlık gölgelerin hüküm sürdüğü bu yolda mutlu son var mıdır? Kara kışın sonu, sonsuz bahar mıdır?
