“Yalnız kalmak istiyorum beyler, çekilin, boşaltın sokakları, haydi evinize… Yol açın, yalnız adam geliyor, göz kapakları yerde. Girdi. Şimdi içeride. Nemli, havasız, bir o kadar da loş odasında oturmuş düşünüyor. Mademki kazanacaklarımın hepsini geri verecektim neden o hâlde bu kadar nefes tükettim? Her oyunun sonunda boşa dönmüyor mu insan? Bütün nesneler oyuncak değil mi sonra? Herkes de sabahları bir oyuncak aramıyor mu kendine? Tamam, şimdi oldu işte. Oynadın, eğlendin ve bitti. Oynadın, unuttun ve bitti. Unutmak yok etmektir çünkü. Unuttuğun an yok etmişsin demektir. İnsan yahut nesne, farkı yok. Ayrılık, unutmayı kabulleniş… Yok etmeyi yani."İsmet Emre
