Salonun kapısından, L koltuğumda yatan adamaakarken pırıl pırıl bir taş sekti göğsümde, ta zaklara kadar, kalbimdi belki de bilmiyorum.”Özgür Çırak, Biz De Yarın Güleriz’de kendilerinin, kendi zamanlarının farkında olan, o zamanın şim eğilse bile bir gün mutlaka geleceğine inanan nsanların öykülerini anlatıyor. Ama kibirli, “en özel benim” ateşiyle yanıp kavrulan bir farkındalı ya da köksüz bir iyimserlik değil bu. Etraftaki toz umanın geçiciliğini, anların ve duyguların kalıcılığını özümsemiş bir farkındalık.azen bir perdenin tedirgin eden aralıklığında, bazen ikili ilişkiler arasındaki iplerin kopma oktasına geldiği o tedirginlikte, bazen bir esneyle kurulan tutkulu bir bağda kendini gösteren insanlık halleri...
