Ben (yola çıkarken) yazıyorsam eğer: “Âvâzeyi bu âleme Davut gibi salmalıyım. Bâki kalan bu dünyaya bir hoş sâdâ” bırakmalıyım (kalıcı olmalıyım) dedim. Şimdi sıra sizde. İşiniz kolay. Sadece okuyacaksınız. Ama ne olur, son sözcüğe ve son cümleye kadar okuyun. Çünkü her bölümde senden, benden, hepimizden bir yaşanmışlık var. Bazen hüzün, bazen gözyaşı, bazen de sevinç, umut ve mutluluk; sevmek, "sevil"mek yani hayatın ta kendisi var. Yaşlı dünyamızın endişeleri, bizden beklentileri var. Şimdi, hep beraber el ele verelim. İnternet (sanal âlem) esaretinden kurtulalım. Kendimize gelip hem kendimize hem de dünyamıza sahip çıkalım. Ve geleceğe güzel bir MİRAS bırakalım. Onu ve kendimizi sevindirelim. Sevgiyle, saygıyla… Sevil Ünal Özbay
