Küçükken her insan bir an önce büyüyüp yetişkinlerin dünyasına katılmak ister. Çünkü büyümek yetişkinlerin ulaşabildiği raflara ulaşabilmek, makası tek başına kullanabilmek, kendi kararlarını verebilmek demek. Ama aynı zamanda, zamanın çabucak geçtiğini fark etmek, daha büyük okullara gitmek, daha fazla sorumluluk almak, annenin ya da babanın bisikletinin arkasına oturamamak da demek. O zaman niye bazen küçük bazen büyük olamıyoruz? Büyümek keyifli olduğu kadar zor bir sürecin de başlangıcı. Bu yüzden Alice anaokuluna gidene kadar bazen büyük bazen de küçük oluyor. Kreşte kendini büyük hissetmek hoşuna gidiyor; evde, özellikle annesinin kucağında yine küçülüyor çünkü küçük olmak daha çok ilgi, daha çok sevgi demek. Bazen de yasakları delmek demek. Ama Alice artık büyüdüğünün farkında çünkü ayakları lastik botlarına sığmıyor. Artık anaokuluna korkmadan gidebilir ve büyümenin keyfini arkadaşlarıyla gönlünce yaşayabilir. Hatta ne kadar büyüse de içinde küçük Alice’i her zaman hissedebilir.
