İyi günlerde kullanın der, geçeriz, ağız alışkanlığı say, “Atadan böyle gördük,” de, kültüre yatır meseleyi, sorsa biri; iyi günler hangi günler diye! ´´İyi günlerimiz de olmuştu´´ denir insan ömrüne göre uzun ve sonu kötü biten hikâyelerin sonunda... Mesele öyle bir noktaya gelir, yaşamış, yaşatmışsınızdır, sesiniz çıkmaz, harfler yok ki cümleleriniz olsun, sırtınızı dönüp gitmenin tam zamanıdır, böyle anlarda ille de bir şey söylemek gerekir... İyi günler dersiniz, koskoca bir ömür kayar gider avuçlarınızdan. Mevsimlerden sonbahar, aylardan kasımdır mesela, sonbahar kasımdır, sonbahar pastırma yazıdır, hafta sonu keyfiniz yerindedir, koltuğunuzun altında kitabınız, sarısı, yaprağı, ağacı bol bir kır kahvesinde oturuyorsunuzdur... Kitap nasıl bir kitapsa ince bellide gelen çayınız soğumuştur, mahcup, titreyen elleri ile ceketinin önünü iliklemeye çalışan bir delikanlı veya tırnakları ile avuçlarını kanatmış, ne olursa olsun yanınıza gelmiş bir kadın... İyi günler der başlarsınız... Aradan zaman geçer, ne yaşanacaksa artık, yaşanır. İyi günler der, bitirirsiniz... Hayat sizin, iyi günlerde kullanın... İyi günler, hangi günlerse artık!
