“Bitmiştim… Bir şeylere başlamak için değil, sona yaklaşmak için bitmiştim.” Bazı insanlar sadece bitiş çizgisini görür, sonrası yoktur. Ne yeni bir başlangıcın heyecanı ne de bitiş çizgisini geçmiş olmanın sevinci ya da hüznü... Elif’in içine çöreklenen duygu tam da böyleydi. İş, aşk, sağlık, parada ve diğer bütün dallarda sıfıra yakın olduğu bir dönemde önüne şık bir tabakla bir fırsat sunulur. İnsanların kendisini muhabir olarak görmediği gazetede bir sayfası, yardımcısı görünümünde olsa da gelecekteki en iyi arkadaşı ve o vardır. O… Bir kez gördüğünde tüm gününü değiştiren o… Elif’ in çömez muamelesi gördüğü gazetede yeni işe başlayan, kendisiyle taban tabana zıt Melek ile filizlenen arkadaşlığı, sevdiğini söylemek bir yana “Merhaba” bile diyemediği Engin’e olan duyguları onu bambaşka birine dönüştürmeye başlar.
