"Onlara evlerinde ne gibi sarsıntılar geçirdiklerini soramıyorum. Zaten annesizlere annelerini sormak vicdansızlıktır. Onların yaralarını tazeleyemem. Ama koridorda, bir bahane ile onların başlarını okşamak, küçük çenelerini sıkmak, soluk yanaklarından öpmek, onları mutlu ettiği kadar beni de ediyor; elimden bir şey gelmemesinin verdiği ızdıraba bir teselli oluyor."Kemalettin Tuğcu Annesizler kitabında;çocukluğunda annesini kaybeden kimselerin,yaşları kaç olursa olsun, ortak bir dert etrafında birleşmelerini, birbirlerinin yaralarına merhem olmalarını anlatıyor. Her kitabın arkasındaki sözlük ile yazarın kurduğu dünyayı bozmadan okurlara sunuyoruz
