Bir trajedinin ardından hatırladığınız şeyler oldukça tuhaftır. Ev yerle bir olurken kulakları sağır eden patlama. Karımı ararken yaşadığım felç edici korku. Onu dışarı taşırken gözlerimi yakan kör edici duman. Ama hayatımın geri kalanında ruhuma kazınacak olan şey, kollarımdaki kadının karım olmadığı gerçeğinin sarsıcı farkındalığı olacaktı. Sadece Bree ve ben hayatta kalmıştık. İkimizin de o geceden sonraki hayatına yaşamak denirse tabii… Gidecek başka yeri olmayan bekâr bir baba olarak onun misafir evine taşındım. Ve bir şekilde, suçluluk duygusu ve kederle, beklenmedik bir ekip oluşturduk. Yıllar sürdü ama gülümsemesinin yavaş yavaş geri dönüşünü izledim, yavaş ve hayat değiştirici bir hal alışını. Beraber saatlerce, hiç konuşmadan dışarıda oturabiliyorduk ve bu bile göğsümdeki büyük boşluğu yeni bir hayatla dolduruyordu. Onu o yangından ben çıkarmış olabilirdim ama gerçek şuydu ki, beni kurtaran kişi Bree’ydi. Biz iyileştikçe, geçmişin sırları ve yalanları küllerin içinde yeniden tutuşma tehdidiyle yanmaya başladı. Aşkımız alevlerden doğmuştu ve birlikte alevler içinde yanıp tutuşacaktık.
