Bir yanda: Cumhuriyet’in Sünni kalbinde herkesin iliğini kemiğini sömürürken mağduriyet gözyaşları döküp Cumhuriyet’i Kızılbaşlıkla suçlayanlar; Alevileri “celladına aşık” diye işaretleyenler; “Cumhuriyet elden gidiyor” diye alavere dalavere Alevileri Cumhuriyet nöbetine koşanlar; kendi mahallesindeki camiyi görmeyip Alevinin Dede’sine tavşan eti satmaya çalışan ya da “bunlar yeni modalar” diyerek büyük körlüğe alkış tutmaya devam eden Cumhuriyet’in “has yurttaşları...” Bir yanda: Yeri geldi mi “elin Arabına bulaşmamış saf Müslüman”, yeri geldi mi “Arap Alevi sapık”; yeri geldi mi “dinden habersiz, cahil, putlara tapan”; yeri geldi mi “öz be öz Türk”; yeri geldi mi “Kızılbaş değil mi? Mum söndü, ensest…”; yani Cumhuriyet’in temiz ulusunun ruhunu kirletenler, hastalık taşıyıcıları, rehabilite edilmesi gerekenler, nihayet sömürgecilikle malül antropolojik bir nesne olarak Alevileriyle Cumhuriyet’in ta kendisi…. Elinizdeki kitap yüzyıllık Cumhuriyet’le Alevilerin gerilimli dengesinin izlerini sürüyor. Gerilimli çünkü Cumhuriyet’in yüz yıllık tarihi Alevilerin teo-politik varlığını inkarın; kanlı çünkü Cumhuriyet’in Selçuklu’dan sürüp gelen mirası sahiplenmesiyle Koçgiri’den Dersim’e, Maraş’a, Çorum’a, Sivas’a, Gazi’ye, o günden bugüne varan zulmün, ayrımcılığın, imhanın tarihidir. İşte kitap bu izlekler üzerinden yeni bir yanıt arayanlar için soruyor: Yeni bir denge mi, yeni bir Cumhuriyet mi?
